تاریخچه استفاده از فوم های پلی یورتان 📜

ویلیام ادوارد هانفورد و دونالد هولمز فرآیند ساخت و شیمی گسترده پلی یورتان ها را کشف کردند. در سال ۱۹۴۲، آن ها حق اختراع را برای فرآیند خود دریافت کردند. پلی یورتان ها در حال حاضر در مجموعه های متنوعی از محصولات از جمله قلب مصنوعی، روکش ایمنی در خودروهای مدرن، عایق های صرفه جویی در انرژی در خانه ها، یخچال ها و ادارات، مبلمان، بالشتک ها و فرش ها استفاده می شوند. فوم پلی یورتان یک ماده ضروری در زمینه ساخت و ساز است. از زمان ایجاد آن در سال ۱۹۴۱، تا عایق خارجی مخزن سوخت شاتل فضایی، خواص آن و همچنین کاربردها و مزایای آن در حال رشد بوده است. اتو بایر یک شیمیدان محقق بود که در سال ۱۹۳۷ پلی یورتان را ساخت. در ابتدا، به عنوان یک پلاستیک سخت درنظر گرفته میشد و بعداً، در حدود سال ۱۹۴۱، او متوجه شد که یک محصول فوم “با استفاده از یک جزء پلی استر ناخالص حاوی گروه های کربوکسیل واکنش نداده”، هنگامی که با دقت مقدار کمی آب اضافه می شود، این واکنش منجر به یک فوم فلکسیبل که مهمترین ماده پلی یورتانی است، تشکیل می شود. فوم پلی یورتان تا حد زیادی در زمینه ساخت و ساز استفاده می شود، به ویژه به عنوان یک عایق، اما همچنین می تواند به عنوان بالشتک صندلی، تشک، سیستم های سقف تجاری و غیره استفاده شود. خواص عایق آن به حدی کارآمد است که در مخزن سوخت خارجی شاتل فضایی آمریکا استفاده شد. فوم ترکیبی است که به عنوان “پلیمرهای واکنشی” طبقه بندی می شود. این ماده توسط دو ماده شیمیایی به نام ایزوسیانات و پلی ال – “الکلی با بیش از دو گروه هیدروکسیل فعال در هر مولکول” تشکیل شده است. هنگامی که با دما و فشار مناسب مخلوط می شوند، مواد شیمیایی منبسط می شوند و فوم را تشکیل می دهند. این واکنش هزاران سلول را تشکیل می‌دهد، این سلول‌ها منبسط می‌شوند و گاز را در بین آن ها به دام می‌اندازند (۹۳ درصد سلول‌ها بسته هستند). با تغییر ترکیب شیمیایی، چگالی های مختلفی از فوم به دست می آید.