پلی یورتان ها (Urethane Resin-UR ) پوشش هایی پلیمری، انعطاف پذیر، عایق، سخت و مقاوم در برابر مواد شیمیایی (اسید-قلیایی-آب شور) هستند که برای محافظت از قطعات الکترونیکی در برابر خوردگی شیمیایی، روغن، رطوبت، قارچ و تخلیه ساکن استفاده می شوند. پوشش های پلی یورتان به صورت فرمول های تک یا دو جزئی عرضه می شوند. این پوشش ها برای کاربردهای برد مدار چاپی مانند حسگرها در صنعت نفت و گاز، خودروسازی، کشاورزی و الکترونیک معمولی مناسب هستند. پلی یورتان می تواند تحت نور UV و فلورسانس نوری تحریک شود، بنابراین بازرسی آن نیز ساده است. حداکثر دمای سرویس برای این پوشش های منسجم (بسته به نوع) کمتر از ۱۳۰ درجه سانتیگراد است. استفاده از این پوشش ها به دلیل سهولت فرآیند پوشش دهی که نیازی به ابزار گران قیمت ندارد، بسیار سودمند است. می توان آن را به راحتی از طریق تکنیک های غوطه وری، پاشیدن و برس زدن اعمال کرد و متعاقباً پوشش در شرایط مناسب خشک می شود تا به پتانسیل کامل خود به عنوان یک لایه محافظ برسد. عمل آوری بسته به نوع پلیمر مورد استفاده می تواند از یک ساعت تا چند روز طول بکشد، پلیمرهای تک جزئی را می توان در کمتر از سه ساعت پخت کرد.
فرآیند پخت معمولاً با گرم کردن قطعه تسریع می شود. تمیزی سطح کاربرد از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. سطح باید عاری از رطوبت، کثیفی، گریس و هر گونه آلودگی باشد. آلاینده‌ها ممکن است در شرایط سرویس از طریق مکانیسم‌های خرابی مختلف مانند لایه‌برداری، حباب‌ها، سوراخ‌های سوزنی، ترک‌خوردگی یا مناطقی که در معرض شرایط سخت قرار می‌گیرند، منجر به شکست پوشش یورتانی شوند. پوشش های پلی یورتان مقاومت شیمیایی بهتری نسبت به پوشش های اکریلیک دارند. از آنجایی که سختی مکانیکی پوشش‌های منسجم پلی‌یورتان پس از اپوکسی برای کاربردهایی که به استحکام مکانیکی بالایی نیاز دارند، در فهرست دوم قرار دارند، استفاده از آن‌ها سودمند است زیرا کاربرد آن ها در مقایسه با اپوکسی آسان‌تر است.
بیشتر الاستومرها از جمله لاستیک ها، پلی یورتان ها و سیلیکون ها به دلیل ترکیبات شیمیایی، عایق های طبیعی هستند. رسانایی الکتریکی را می توان در این مواد با گنجاندن افزودنی های رسانا در فرآیند ساخت مواد بهبود بخشید. در مورد پلی یورتان ها، استفاده از افزودنی های رسانا باعث ایجاد مواد نیمه رسانا می شود. ویژگی های شیمی مورد استفاده، سطح رسانایی و همچنین خواص فیزیکی مواد را تعیین می کند. یکی از روش های سنتی مورد استفاده برای ایجاد پلی یورتان های نیمه رسانا استفاده از کربن سیاه است. دوده نتیجه احتراق ناقص برخی از سوخت ها، به ویژه سوخت های مبتنی بر نفت است. از نظر شیمیایی، دوده شبکه ای از مولکول های کربن کریستال مانند است که رسانای الکتریکی هستند. دوده هنگامی که به فرمول پلی یورتان اضافه می شود، بی اثر است و باعث می گردد که در فرآیندهای قالب گیری سنتی گنجانده شود.
در این روش ذرات دوده جامد توسط ماتریس پلی یورتان احاطه شده و در جای خود نگه داشته می شوند. در حالی که دوده به هدف رسانایی پلی یورتان ها کمک می کند، می تواند مشکلات ناخواسته ای نیز ایجاد کند:
· با ته نشین شدن ذرات دوده در مخلوط پلی یورتان مایع، تمایل به تمرکز در جهت گرانش ایجاد می شود. این بدان معنی است که ماده به دست آمده رسانایی یکنواختی نخواهد داشت.
· در حین کار، وقتی دوده موجود در پلی‌یورتان با مواد دیگر تماس پیدا می‌کند، مانند سرب مدادی، روی سطحی که با آن تماس می‌گیرد، آثاری باقی می‌ماند. این در برنامه های مدیریت رسانه مشکل ساز است، جایی که این علامت گذاری ها می توانند نتایج ناخواسته ای ایجاد کنند.
· به عنوان محصولات پلی یورتان ساخته شده با دوده، ماتریس پلیمر که این مواد را در جای خود نگه می دارد، جای خود را به مولکول های کربن داده و اجازه می دهد تا وارد محیط شوند. این زباله‌های ناخواسته می‌توانند باعث مشکلات عمده در دستگاه‌های الکتریکی یا مکانیکی شوند.
بدون دیدگاه